Toprakla tanışan çocuklar, yani tabiatla daha fazla vakit geçiren, çamura bulaşan, toprakta oynayan çocuklar hem fizikî hem de ruhsal olarak daha dirençli olurlar.
Bu durumun birkaç temel nedeni var:
BAĞIŞIKLIK SİSTEMİNİN GÜÇLENMESİ
Doğada çokça vakit geçirmek, çocukların bağışıklık sisteminin doğal yollarla gelişmesini sağlar.
Hijyen Hipotezi:
Aşırı hijyenik ortamlarda büyüyen çocuklar, bağışıklık sistemlerini gereğince “eğitemez” ve bu da alerjilere, astıma, hatta otoimmün hastalıklara neden olabilir.
STRESLE BAŞA ÇIKMA
Doğayla temas, çocuklarda kortizol (stres hormonu) düzeyini düşürür.
Toprakla oynamak, çıplak ayakla toprağa basmak üzere aktiviteler hudut sistemini yatıştırır, sakinleştirici bir tesir yaratır.
DUYGUSAL GELİŞİM
Toprak, taş, çamur, su üzere doğal malzemelerle oynamak, çocukların hem duyusal entegrasyonunu hem de ince/kaba motor hünerlerini geliştirir.
Bu da onları fizikî olarak daha çevik ve sağlam yapar.
PİSKOLOJİK OLARAK SAĞLAM OLMAK
Doğada oyun ekseriyetle daha hürdür.
Çocuk; düşer, kalkar, kirlenir, risk alır. Bu, onların sorun çözme hünerlerini ve özgüvenlerini artırır.
Bu usul tecrübeler çocukların zihinsel esneklik kazanmasına yardımcı olur.
DAHA DÜZGÜN UYKU VE DAHA AZ EKRAN SÜRESİ
Dışarıda vakit geçirmek çoklukla ekran mühletini azaltır ve gün ışığıyla temas da uyku sistemini olumlu tesirler.
Yeterli uyku = daha güçlü bağışıklık ve zihinsel dayanıklılık.
